خوراک و تغذیه اسب

0

تغذیه اسب عمدتا از علوفه، چمن و دیگر رشته‌های گیاهی است. اسب به‌طور پیوسته در تمام روز در حال چریدن است بنابراین در مقایسه با انسان، معدهٔ نسبتاً کوچکی دارد ولی در مقابل رودهای بسیار بلند دارد. این روده جابجایی پیوستهٔ مواد خوراکی و تغذیهٔ بدن را آسان می‌کند.

تغذیه اسب

یک اسب ۴۵۰ کیلوگرمی در روز ۷ تا ۱۱ کیلوگرم غذا می‌خورد و در یک روز معمولی ۳۸ تا ۴۵ لیتر آب می‌نوشد. اسب‌ها برخلاف بسیاری از جانوران نشخوارکننده مانند انسان اند و تنها یک معده دارند اما برخلاف انسان‌ها می‌توانند سلولز را هضم کنند.

هضم سلولز در سکوم و پیش از ورود به رودهٔ بزرگ روی می‌دهد. اسب‌ها نمی‌توانند خورده‌هایشان را بالا بیاورند برای همین اگر اسبی نتواند خوراکش را به خوبی هضم کند دچار درد شکمی، یکی از عامل‌های معمول مرگ، می‌شود.

تغذیه اسب

تغذیه اسب مهم ترین بخش از پرورش اسب است که در ادامه به توضیح مختصری از آن میپردازیم :

۱- انواع علوفه و نقش آن در تغذیه اسب :

الف) علوفه تازه:

که ممکن است به صورت چرا در مرتع یا مستقیما” پس از برداشت به مصرف برسند.

علوفه های جوان حاوی آب، پروتیین و خوشخوراکی بیشتری دارند.

خانواده گراس ها از خانواده بقولات پروتیین بیشتر و بقولات از گراس ها انرژی بیشتری دارند.

پس حالت مطلوب مصرف این دو خانواده به صورت توام است.

ب) علوفه خشک:

به علوفه ای اطلاق می شود که پس از برداشت در مقابل نور آفتاب یا حرارت مصنوعی خشک می شود و معمولا” رطوبت آن باید به کمتر از ۱۵٪ برسد.

خشک کردن علوفه در برابر خورشید باعث افزایش ویتامین د آن می شود.

در هنگام حمل علوفه خشک باید نهایت دقت بشود که حتی الامکان برگ علوفه که پر ارزشترین قسمت علوفه می باشد به هدر نرود و این کار باید قبل از خشک شدن کامل انجام شود.

ج) علوفه سیلو شده:

یکی از روشهای نگهداری علوفه در طولانی مدت است که در این روش علوفه تازه با حدود ۷۰٪ رطوبت را روی هم انباشته کرده و با پوشانیدن روی آن عملیات تخمیر انجام می گیرد.

عمل تخمیر باعث پایداری و ثبات علوفه می گردد و از فساد آن جلوگیری می کند.

برای تهیه سیلوی خوب ۳ شرط مهم باید تحقق یابد:

۱- خارج کردن هوا توسط فشردن علوفه

۲- جلوگیری از ورود و خروج هوا

۳- پایین آوردن PH تا ۵/۴. هر چه تخمیر لاکتیک در سیلو بیشتر باشد مفیدتر است (بوتیریک مفید نیست).

سایر مطالب :

شایع ترین بیماریهای اسب

استانداردهای محل نگهداری اسب

د) علوفه مرتعی:

از چراگاههایی حاصل می شوند که به صورت طبیعی رویش دارند. علوفه مرتعی بسته به اینکه از چه گونه ای باشد ارزش غذایی آن متفاوت است.

مرتع هر چه از گراس ها غنی تر باشد ارزش غذایی آن بالاتر و حاوی پروتیین بیشتری است.

برخی از علوفه های مناسب برای اسب بر اساس خانواده عبارتند از:

گراس ها : یونجه، انواع شبدرها، اسپرس و …. از نظر پروتیین، کلسیم، ویتامینهای آ، ای و کا، غنیند.

بقولات : جو، گندم، ذرت، یولاف، مرغ و …. پروتیین آنها کمتر از بقولات ولی انرژی آنها بیشتر است.

۲- خوراکهای انرژی زا در تغذیه اسب :

غالبا” الیاف خام آنها کمتر از ۱۸٪ و پروتیین آنها کمتر از ۲۰٪ است. انرژی زایی بالایی دارند و مهمترین آنها

الف)غلات:

به بذور گراسها گفته می شود مثل، جو، ذرت، چاودار، سورگوم، یولاف، گندم و …. در این دانه ها مقدار قابل توجهی نشاسته ذخیره می شود، که به عنوان ذخیره انرژی به حساب می آید.

رطوبت آنها برای انبار کردن باید به حدود ۱۲٪ برسد.

غلات از نظر ویتامین آ ضعیف هستند (به جز ذرت) و اسیدهای آمینه متیونین و لیزین در پروتیین آنها کم است.

عموما” از نظر کلسیم فقیر و از لحاظ فسفر غنی هستند.

مهمترین غله مورد استفاده در خوراک اسب جو می باشد.

ذرت و یولاف نیز مصرف بسیاری دارند.

ب) فرآورده های فرعی غلات:

مانند جنین ذرت و آرد جنین گندم.

ج) ملاسها:

مهمترین آنها ملاس چغندرقند و نیشکر است که محصول فرعی کارخانجات تهیه قند از چغندرقند و نیشکر هستند.

به دلیل اثر مسهلی که دارند مصرف آنها محدودیت دارد و بهتر است در فصول سرد استفاده شوند .

د) ریشه ها و غده ها:

آب زیادی دارند و به علت پایین بودن سلولز قابلیت هضم بالایی دارند.

انرژی زایی نسبتا بالایی دارند و باید در هنگام مصرف توجه داشت که خاک آلود نباشند.

مهمترین آنها چغندر علوفه ای و چغندرقند، سیب زمینی و هویج می باشند. برخی داراری محدودیت مصرفند.

هـ) چربیها و روغن ها:

چربیها معمولا” در دمای اتاق جامد و روغنها مایع هستند.

۲۵/۲ برابر کربوئیدراتها انرژی تولید می کنند. محدودیت مصرف داشته و کاربرد آنها ظرافت خاصی را می طلبد.

به هنگام مصرف آنها ویتامینهای محلول در چربی مثل آ، د، ای و کا بهتر جذب می شوند. بر دو نوع دامی و گیاهی هستند. نوع گیاهی بر نوع دامی ارجحیت دارد.

۳- مکملهای پروتیینی:

به مواد خوراکی اطلاق می شود که حداقل ۲۰٪ پروتیین داشته باشند.

مکملهای پروتیینی یا منشا گیاهی دارند یا منشا حیوانی.

مواد پروتیینی دامی از لحاظ تنوع اسیدهای آمینه تشکیل دهنده آن غنی ترند و ارزش بیولوژیکی بالاتری نسبت به دسته گیاهی دارند ولی از لحاظ قیمت بالاترند.

مکملهای پروتیینی گیاهی، تفاله دانه های روغنی پس از استخراج روغن آنها هستند که به آنها کنجاله اطلاق می شود.

بسته به روش استخراج روغن که شیمیایی یا مکانیکی باشد درصد پروتیین آنها فرق می کند.

مهمترین کنجاله های مصرفی عبارتند از: سویا، تخم پنبه، بادام زمینی، آفتابگردان، منداب و گلرنگ. این کنجاله ها هر کدام به علت وجود برخی مواد داراری محدودیت مصرف هستند.

مکملهای پروتیینی دامی: مانند، پودرماهی، پودر گوشت و استخوان، پودر خون، پودر پر، شیر پس چرخ، پودر آب پنیر و کشک. این گروه در خوراک اسب مصرف چندانی ندارند و گران قیمتند.

مکملهای پروتیینی تک سلولی نیز وجود دارند که حاصل کشت میکرواورگانیسم های تک سلولی مثل قارچ، باکتری و جلبک بر روی محیط های اختصاصی کاه، کلش، ملاس و ضایعات کشاورزی پرورش می یابند.

از ازت غیر پروتیینی مانند اوره هم به میزان بسیار اندک می توان استفاده کرد که به دلیل خطرناک بودن و جذب بالای آن در اسب معمول نیست.

۴- ضایعات و پس مانده های کشاورزی:

به اقلامی از مواد خوراکی اطلاق می شود که هدف اصلی، تولید آن محصولات نبوده ولی در کنار محصول اصلی این اقلام تولید شده اند که به شکلی در غذای دام کاربرد دارند.

تفاله نیشکر، تفاله چغندرقند، ملاس چغندرقند و نیشکر، برگ و طوقه چغندر قند و سبوسهای گندم و برنج از مهمترین و پر مصرفترین این اقلام هستند.

۵- مکمل های معدنی:

تامین کننده کمبود مواد معدنی موجود در خوراک هستند و غالبا” به صورت آجر لیسیدنی در اختیار اسب گذاشته شده و بعضا” مانند کربنات کلسیم، نمک طعام و مواد معدنی به خوراک افزوده می شوند.

۶- مکمل های ویتامینیه در تغذیه اسب :

در صورتی که خوراک از لحاظ ویتامینها ضعیف باشد یا مثلا اسب در معرض آفتاب نباشد تا ویتامین D در بدنش ساخته شود می توان ویتامینها را به خوراک افزود.

۷- افزودنیهای خوراک:

موادی که به خوراک افزوده شده و باعث افزایش کارآیی می شوند جزو این گروه تعریف می شوند مانند: آنتی بیوتیکهای غذایی، هورمونها، آنزیمها و محرک های رشد.

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

تماس با ما ( اینجا کلیک کنید )