بیماری پاخوره جو
بیماری پاخوره جو جزو بیماری های ریشه، طوقه و قاعده ساقه می باشد.علایم بیماری در زمان خوشه دهی ظاهر می شود. خوشه های آلوده به طور معمول کوچکتر و سفید هستند.
بیماری پاخوره جو
بوته های آلوده قبل از خوشه دهی کوتاه و مقدار پنجه زنی نسبت به بوته های سالم کاهش می یابد. گاهی ریشه هایی که در اثر بیماری از بین می روند، به جای آن ها ریشه جدید تولید می شود که این ریشه ها حساس تر از ریشه های قبلی هستند. این بیماری در خاک های قلیایی شدت بیشتری دارد.
علایم بیماری پاخوره جو
بوته های آلوده دارای خوشه های سفید و پوک بوده و در روی طوقه و ریشه بوته های آلوده پوسیدگی خشک همراه با رنگ قهوه ای مایل به سیاه دیده می شود. اندام های آلوده معمولا تغییر رنگ داده، گیاه آلوده کوتاه مانده و تعداد پنجه ها کاهش می یابد.
غلاف خارجی برگ ها در صورت وجود شرایط مساعد مورد حمله قرار می گیرند. در طوقه و گره اولیه ساقه پوسیدگی ایجاد می شود. خسارت قارچ در اثر مسدود کردن آوندها است که باعث پوسیدگی ریشه می شود.
عامل بیماری پاخوره جو
قارچ عامل بیماری پاخوره Gaeumannomyces graminis می باشد که در بوته های بیمار میزبان و در بقایای آنها باقی می ماند. ریشه های میزبان هنگام رشد در خاک، در اثر تماس با بقایای آلوده بیمار می شوند. آلودگی در فصل رویش اتفاق می افتد و حرارت مناسب برای آن ۲۰ -۱۰ درجه سانتیگراد است و بنابراین در پاییز و اوایل بهار در طوقه و قاعده ساقه بیشتر پیشروی می کند.
سایر مطالب:
زنگ برگی در جو و راههای کنترل و مدیریت آن
کنترل و مدیریت
کنترل ارگانیک
باکتری های مختلف از خانواده سودوموناس قادر به سرکوب موثر پاتوژن هستند. آنها آنتی بیوتیک تولید می کنند و برای مواد مغذی ضروری مانند آهن رقابت می کنند. باکتری‌های مولد فنازین یا ۲،۴-دی استیل فلوروگلوسینول نیز در برابر بیماری پاخوره مؤثر بوده‌اند.
می توان از سویه های آنتاگونیست قارچ نیز استفاده کرد، به عنوان مثال گونه غیربیماری زا Gaeumannomyces graminis variant graminis دانه های گندم را دربر گرفته و به ایجاد مقاومت در برابر پاتوژن کمک می کند. همچنین کنترل بیولوژیکی بیماری پاخوره توسط باکتری های آنتاگونیست Q92 ،B29 ،۶۶ و Q18 در بعضی کشورها مورد استفاده قرار می گیرد.
کنترل شیمیایی
کنترل تلفیقی با رویکرد پیشگیرانه به همراه کنترل بیولوژیک (در صورت وجود) را همیشه در نظر داشته باشید. قارچکش های حاوی سیلتیوفام و فلوکینکونازول را می توان برای از بین بردن بیماری پاخوره استفاده کرد. استفاده از قارچ‌کش‌های مهارکننده استرول و استروبیلورین نیز ممکن است در سرکوب علائم پاخوره مؤثر باشند.
اقدامات پیشگیرانه
- استفاده از ارقام مقاوم.
- اجرای تناوب با گیاهان غیرمیزبان (گیاهان دولپه ای مانند نخود، لوبیا و بقولات).
- از بین بردن بقایای گندم و جو پس از برداشت با اجرای شخم عمیق و یا نیمه عمیق و نیز حذف کامل غلات خودرو.
- استفاده از کود سولفات آمونیوم باعث کاهش و نیترات آمونیوم باعث افزایش بیماری می گردد.
