بیماری زنگ آلو

بیماری زنگ آلو انتشار جهانی دارد و بیشتر در مناطق گرم که اقدام به کاشت درختان میوه هسته دار می شود شیوع دارد.در ایران از مناطق گنبد ،گرگان ،اردبیل ،لاهیجان ،آستارا،رشت ،بابل،آمل ،کرج ،بابلسر،بندر انزلی ،همدان ،اطراف تهران و اصفهان روی میزبان های مختلف هلو ،آلو،گوجه ،بادام،زرد آلو گزارش شده است.

بیماری زنگ آلو

زنگ درختان آلو معمولا تا اواسط تابستان یا اوایل پاییز روی درختان ظاهر می شود .آلودگی بیشتر روی شاخه های پایینی و بالاخص پاجوش ها دیده می شود . برگها و میوه ابتدا لکه هایی به رنگ قرمز و کوچک ظاهر می شود به تدریج بزگتر شده و قطرشان به ۲-۱ میلیمتر یا بیشتر می رسد روی برگها در اطراف این لکه ها هاله زرد رنگی بوجود می آید و دور لکه را می گیرد و قسمت داخلی لکه ، قهوه ای و بافت مرده می شود و می افتد و برگ حالت سوراخ سوراخ به خودش می گیرد.

علایم بیماری زنگ آلو

این بیماری به درخت آلو و گاهی به درختان هسته دار حمله می کند. علائم از اواخر بهار روی برگها مشاهده شده و بسته به گونه درخت ممکن است کمی متفاوت باشد. در ابتدا، لکه های زرد روشن زاویه دار و کوچک به صورت یک الگوی موزاییکی در سطح بالای برگ ایجاد می شود.

با پیشرفت بیماری، جوش های زنگ زده تا قهوه ای روشن در زیر این نقاط در سطح پایینی برگ ظاهر می شود. سپس در اواخر فصل، آنها قهوه ای تیره یا سیاه می شوند. برگهای شدیدأ آلوده، قهوه ای و خشک شده و به سرعت می ریزند. ریزش زودهنگام برگ ها می تواند بر گلدهی و کیفیت میوه در فصول بعدی تأثیر منفی بگذارد.

علاوه بر این، اگر بیماری سال به سال روی همان درخت باقی بماند، می تواند قدرت درخت را تضعیف کند. میوه ها می توانند لکه دار شده و در نتیجه قابل بازاریابی نخواهند بود.

عامل ایجاد بیماری

دو گونه قارچ عامل بیماری زنگ در درختان جنس prunus یافت می‌شود. قارچ Tranzcshelia discolor که انتشار جهانی دارد و عامل شایع زنگ درختان میوه زراعی است و گونه T. pruni-spionosae (Pers.:Pers.) Dietel که در اروپا و بعضی از مناطق دیگر یافت می‌شود و معمولاً به گونه‌های غیر زراعی جنس prunus حمله می‌کند.

سایر مطالب:

بیماری زنگ نخود

کنترل بیماری زنگ آلو

کنترل ارگانیک

از آنجا که بیماری زنگ آلو مستقیماً روی میوه تأثیر نمی گذارد، در اغلب موارد، مبارزه لازم نیست زیرا پاتوژن به طور نامنظم ظاهر می شود.

کنترل شیمیایی

در گام اول مدیریت، کنترل تلفیقی شامل اقدامات پیشگیرانه و استفاده از عوامل کنترل بیولوژیک توصیه می شود. بلافاصله پس از ظهور اولین علائم آلودگی بایستی از قارچکش ها استفاده کرد.

استفاده از قارچ کش های مایکلوبوتانیل، پیراکلوستروبین، بوسکالید، مانکوزب، تری فلوکسی استروبین یا دیفنوکونازول می تواند به کنترل بیماری کمک کند. در مورد آلودگی های دیرهنگام، در صورت امکان، مبارزه باید مستقیماً پس از برداشت انجام شود.