بیماری کپک خاکستری توت فرنگی

0

بیماری کپک خاکستری توت فرنگی  یکی از مهمترین آفات و بیماری هایی است که باعث خسارت و زیان اقتصادی به این محصول به ویژه در شرایط مرطوب می شوند.

بیماری کپک خاکستری توت فرنگی

یکی از ارکان مدیریت تلفیقی این بیماری، استفاده به موقع از قارچکش های کم خطر با حداقل مقدار باقیمانده می باشد. در صورت عدم مدیریت صحیح و به موقع، میوه تشکیل نمی گردد.

بیماری کپک خاکستری توت فرنگی

عامل بیماری

عامل  ایجاد این بیماری، قارچی با نام Botrytis cinerea می باشد.که گل و میوه را آلوده می کند. آلودگی در قسمت نوک میوه آغاز می شود. و به سایر بخش ها می رسد.

خسارت ناشی از بیماری در مزارع  و گلخانه ها بسیار بالا می باشد. به صورتی که در صورت عدم مدیریت صحیح و کنترل آن، تشکیل میوه صورت نمی گیرد و در صورت تشکیل، میوه ها بد شکل شده و بازار پسندی ندارند.

نشانه های بیماری کپک خاکستری توت فرنگی

عامل این بیماری اندام های مختلف گیاهی از جمله گل، میوه و برگ را مورد حمله قرار می دهد. گل های آلوده توت فرنگی اغلب قهوه‌ای رنگ شده و از بین می روند.

در صورت مساعد بودن شرایط آب و هوایی (آب و هوای مرطوب)، دم میوه و میوه به سرعت آلوده می شود. و در هر قسمت از میوه توت فرنگی پوسیدگی نرمی به رنگ قهوه‌ای روشن دیده می شود.

با آلوده شدن کل میوه، ناحیه پوسیده سفت شده و به رنگ قهوه ای تیره در می آید.

میوه ها به سرعت مومیایی شده و مانند شکوفه ها با پودری خاکستری و غبارآلود که اسپورهای قارچ بیمارگر می باشد، پوشانده می‌شوند.

بیماری کپک خاکستری توت فرنگی بعد از برداشت و هنگام جابجایی محصول نیز باعث تخریب و نابودی محصول می شود.

چرخه زندگی

در شرایط نامساعد برای قارچ عامل بیماری به صورت اجسام تیره و فرم استراحتی (اسکلروتیا) روی بافت مرده دیده می شود.

اسپورها ( عامل بیماری) در آب و هوای مرطوب و خنک تشکیل می‌گردد. و توسط باد یا آب، به بافت های گیاه زخمی گسترش پیدا می کند. قارچ در بافت گیاهی، زنده مانده و گیاهان سالم را در تمام طول فصل رشد آلوده می کند.

بیماری در درجه حرارت ۲۰ تا ۳۰ درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی بالا گسترش می یابد.

سایر مطالب:

کنه سیکلامن توت فرنگی و راه های کنترل آن

مدیریت و راههای کنترل بیماری کپک خاکستری توت فرنگی

  • جمع آوری اندام های گیاه آلوده، از شیوع بیماری جلوگیری می کند. این عمل باید به صورت متناوب بخصوصا در زمان تولید میوه انجام گردد.
  • سوزاندن و یا دفن اندام های آلوده جمع آوری شده دور از مزرعه یا گلخانه باید انجام شود.
  • هرس بوته ها و حذف برگ های پیر و اضافی، باعث جریان هوای کافی و کاهش رطوبت در پوشش گیاهی می شود و گسترش بیماری را کاهش می دهد.
  • سطح زیاد نیتروژن موجب افزایش حساسیت گیاه نسبت به قارچ عامل بیماری می گردد. بنابراین توصیه می شود، از مصرف زیادی کودهای ازته خودداری شود.
  • حذف میوه های فاسد یا آسیب دیده و برداشت به موقع میوه در طول فصل، باعث کاهش چشمگیر بیماری و جلوگیری از گسترش آلودگی در میوه های برداشت شده می گردد.

کنترل شیمیایی

  • در صورت لزوم و با نظر کارشناسان گیاه‌پزشک، قارچکش های سینگولار (بوسکالید+ پیراکلواستروبین) با غلظت ۱/۵ هزار، سیگنوم (بوسکالید+پیراکلواستروبین) با غلظت ۱/۲ در هزار و میلیس با ماده موثر پیری متانل با غلظت ۱ در هزار،توصیه می گردد.
  • محلول پاشی سم با توجه به شرایط احتمالی وقوع بیماری (متوسط دمای ۲۲-۲۶ درجه سانتی گراد و رطوبت بیش از ۷۵درصد) و با مشاهده علایم اولیه انجام می شود. در صورت پایداری شرایط اقلیمی، تکرار آن هر هفت روز یک بار توصیه می گردد.
  • برای کاهش باقیمانده سموم، انجام محلول پاشی پس از برداشت محصول، و رعایت حداقل فاصله سمپاشی تا برداشت به مدت سه روز توصیه می گردد.
  • به دلیل جلوگیری از وقوع مقاومت در قارچ عامل بیماری نسبت به قارچکش ها، توصیه می گردد. از قارچکش های تایید شده سازمان حفظ نباتات کشور به تناوب و با نظر کارشناس گیاهپزشک، استفاده گردد .همچنین، از استفاده قارچکش های با گروه های شیمیایی مشابه، بیش از دو بار در طول فصل زراعی خوداری شود.
  • استفاده از نازل مناسب قارچکش ها با قطر ذرات ۲۵۰-۳۵۰ میکرومتر برای پوشش اندامهای گیاهی و تماس اندامهای قارچ عامل بیماری با سم، توصیه می گردد.

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

تماس با ما ( اینجا کلیک کنید )